Een uur na het ontbijt vertrekken we. We lopen iets omlaag over een onverharde weg (voor zo ver het onverhard kan zijn in de bergen). Als we bij een koe op de weg staan merkt iemand dat de fotocamera van de heup is gevallen. Er wordt (vergeefs) teruggelopen.
De wandeling gaat verder omlaag over de weg.
Bij een asfaltweg van de Passo Duran is er een korte stop. We zouden doorlopen, maar aangezien er iemand nog moet komen (na het zoeken naar de camera) wordt de stop bij een hut (Rifugio Passo Duran C.Tomé) benut voor een snelle koffie.
Er volgt een stuk van 2 km. asfalt.
Bij een pad omhoog, het bos in, slaan we linksaf, naar de Alpi Bellunesi.
Er staan nu meer paddenstoelen in het bos.
Het pad blijft steeds voornamelijk stijgen. Het is een donker bos, maar mooi de vegetatie
Het pad gaat het bos uit en dan is meer traverseren over een helling. Het is afwisselend lopen: gruis,
blokken en soms een goed pad).
We komen uit bij een hutje (Malga Moschesin) waar water getapt kan worden. Hier blijven we even in het gras zitten. De hut is onbemand.
Het is na deze stop nog een stukje lopen naar de lunchplek. Deze ligt langs een panorama pad, een stukje voor de pas die nog moet komen. Het
uitzicht is er prachtig.
Na de lunch gaat via de pas ( Forcella Moschesin met de ruine van Forte di Forcella Moschesin) door naar de Pramperet hut (Rifugio Sommariva al Pramperet, 1857 m). Daar is zelfs wifi! We maken er een langere koffiestop van (cappuccino en een lauwe cola).
Er volgt een verrassing: De camera die vanmorgen verloren was, lag langs de weg en de Amerikanen
die we gisteren ontmoet hebben, hebben deze meegenomen (maar ze lopen een andere route).
De camera is doorgeven aan een aantal meiden die ook naar Pramparet liepen. En toevallig zijn tegelijk met hun bij de hut.
We gaan na de hut ver afdalen naar het dal (althans, dat is het plan). Na de hut is even omlaag, langs
de helling en dan een 80 meter omhoog naar een pas.
Het pad gaat omlaag, naar een 'ezelboerderij' (Casera di Cornia). Behalve ezels is er een radio die aan staat (verder
niemand). We volgen nu een pad dat aangeraden is door iemand in de hut. De route gaat omlaag
via een bos. Het pad is slecht zichtbaar, af en toe is er een markering op een boom. We komen nog langs een verlaten hut (Casera di Carpenia). Bij een splitsing
op de helling gaan we rechtsaf. Het pad wordt smaller. De reisleidster gaat vooruit en komt terug met
het bericht dat het pad dit jaar onbegaanbaar is. Tot zover dus het advies vanuit de hut.
Onderweg zie ik nog ergens een slang (adder?) wegkruipen op een helling. Waar precies ben ik vergeten...
Het wordt terug omhoog lopen tot vlak voor de ezelboerderij. Daar slaan we het geplande pad in en lopen omlaag over het gras.
Bij een snelstromende beek wordt het pad onzichtbaar en het is nog
een flink stuk naar een pas. Het wordt nu ook later dan gepland.
Het besluit wordt genomen om terug te gaan. Bij de ezelboerderij vul ik nog mijn waterfles. De vermoeidheid van de lange wandeldag begint merkbaar te worden. De tijd tot het donker wordt ook kort.
We lopen terug naar de Pramperethut. Eerst omhoog naar een pas, daarna het pad (dalend,
traverserend, stijgend) naar de hut. Vlak voor het donker zijn we bij de Pramperet hut.
We kunnen gelukkig bij de hut slapen. Er worden slaapplaatsen geregeld. Andere wandelaars brengen
ons spullen zoals zeepjes. Wij hebben geen spullen voor de overnachtig bij ons omdat we naar een goed hotel zouden gaan (en de bagage er naar het hotel is
gegaan). De hut regelt nog eten (spaghetti). We zijn
zeer hartelijk opgevangen.
Na het eten is
het tijd om naar bed te gaan. Het is al bijna 22:00 en de hut gaat in rust.
Ik slaap amper die nacht. Het stapelbed is goed en het deken meer dan warm genoeg. Maar er liggen 2 harde snurkers. Na een paar harde snurkgeluiden wordt steeds weer even stil (apneu?).
| Statistieken: |  |
|
| Tijd onderweg: | uur | |
| Looptijd : | 7.45 uur (> 1 km/uur) | |
| Afstand: | 24.5 km | |
| Gestegen: | 1548 m | |
| Gedaald : | 1545 m | |
