De route begint vandaag over grashellingen omhoog. We slaan rechtsaf. Er is een korte klim over
een rotsachtige helling. Ik mis de afslag en zie achter mij de rest steil
omhoog lopen. Ik ben op een
pad dat naar boven loopt en loop nog even door naar de top en dan via de kam terug (rechterfoto).
Dit uitstapje wordt
niet bepaald gewaardeerd door de reisleidster.
Het rotsachtig pad gaat geleidelijk omhoog. De ondergrond is kiezelachtig. De vele voeten trappen de
stenen tot gruis.
Een tweetal mensen zijn het pad aan het aanharken en met een schep de stenen verplaatsen. Het
is een groot verschil met de paden van etappe 1 en 2.
Er volgt een steil stukje over een gruishelling. Er wordt nu in kolonne gelopen: De reisleidster vooraan en de langzamere mensen er achter aan. De rest van de morgen en het eerste deel van de middag
blijven we zo lopen. Dit is niet bepaald mijn manier van lopen: Je staat veel stil om te wachten totdat je een paar meter kunt lopen.
Na een langere pauze op de pas (Forcella de la Roa) gaan we een stukje dalen over rotsen (de Val Roa (Roa Tal) in). Dit mag (bijna) in een eigen tempo. De meeste andere wandelaars gaan hier linksaf een steil pad omhoog met trappen en staalkabels (naar Forcella Sieles). De routebeschrijving op internet meldt dit ook, maar de werkelijkheid is (helaas) anders, er is geen discussie mogeljk. De volgende week hoor ik van anderen dat vorig jaar wel de klim gedaan is en dat deze erg leuk was.
Onder bij de helling is er weer een pauze. Er volgt een niet al te steile helling naar boven.
Boven zijn er een paar staalkabels (meer als leuning) langs het vrijwel horizontale pad over de kam.
Er volgt een langere pauze zodat iedereen alsnog de lunch kan opeten. Bij de vorige langere pauzes hebben veel al een (gedeelte van) de lunch gegeten.
We dalen over de rotsen (vrij geleidelijk). Het begint nu erg druk te worden met andere wandelaars die ons
tegenmoet komen.
Om 14:45 komen we bij een ontzettend drukke hut (Puezhütte) aan. Het drinkwater bij het waterpunt is er bijna op (mijn voorraad water is nog meer dan genoeg). Ik neem een glas Johannisbeere sap en een Apfelstrudel met Sahne.
De route gaat vrij vlak verder over de rotsen. Nu mogen we zelf ons eigen tempo lopen.
Er is even een dipje, waarna het pad iets stijgt.
We komen langs het kleine Crespeinameer ( Lech de Crespëina), daar naar het gelijknamige Joch voert.
We gaan over een pas (korte, steile klim over rotsachtige ondergrond), waarna we traverseren naar een kleinere pas.
We dalen tussen de rotsen door naar een "dorpje" op het Joch (Grödnerjoch, ook wel Passo Gardena genoemd).
We slapen niet in een "echte" hut (het hotel heet "refugio Frara"), maar toch op een kamer met de hele groep (wel in stapelbedden). Er volgt het standaardpatroon: Douche en een weissbier.
Omdat we vrij laat aankwamen gaan we een half uur later eten. Maar het eten blijkt daarna lauw te zijn en het tempo van de gangen ligt hoog. De rockmuziek (Bon Jovi) staat hard.
De bar zou om 21:00 al dicht gaan, zodat ik vroeg in bed lig.
Deze nacht slaap ik prima.
| Statistieken: |  |
|
| Tijd onderweg: | uur | |
| Looptijd : | 6.5 uur (> 1 km/uur) | |
| Afstand: | 18.9 km | |
| Gestegen: | 1095 m | |
| Gedaald : | 1290 m | |
